Spelers, licht geblesseerd, doen zelfs de laatste competitiewedstrijd voor het “hoogtepunt” niet mee, bang dat de blessure gaat opspelen zodat ze niet mee kunnen. Niemand wil afvallen. Het zal je maar gebeuren dat je niet meekan!! Als trainers liggen onze prioriteiten natuurlijk op een ander vlak. Focussen op de volgende wedstrijd zou het moeten zijn en los daarvan gaan met dit “uitje” sowieso al twee trainingen verloren en het schijnt dat nadien nog wekenlang over het lange verwenweekend wordt gesproken. Tot ons “genoegen” hebben ze in ieder geval ons wel meegevraagd. Met enige tegenzin hebben wij daarmee ingestemd enkel en alleen om te proberen het een beetje in toom te houden en het drankgelach te beperken tot een enkel borreltje. Als oudere moet je zo af en toe je verantwoordelijkheid kennen en nemen. Een tweede Miezelmoegelag, waar heel Zetten nog steeds schande over spreekt, moest voorkomen worden. Maar goed, we kunnen ons voorstellen dat jullie als geachte lezer(es) graag willen weten of wij daarin zijn geslaagd. Wij gaan niet over een nacht ijs en daarom willen wij jullie hieronder een getrouw, uitgebreid verslag geven van vier dagen skiën, het hoogtepunt van heren 1 van Xanthos.   

 

Donderdag 3 februari

 

Het vertrek uit Heteren was gepland om 09.00 uur. Niet iedereen kwam deze tijd uit, aangezien  onderwijzers/leraren hun verplichtingen kennen en eigenlijk geen dag willen missen om de natie een welopgevoede basis te geven. Van de vijftien wintersporters, enkel en alleen mannen, vertrokken er twaalf deze vroege ochtend vanaf het huis van Mark Willemsen. Na eerst nog een bakkie koffie en wat inpakkunst (ongekend wat er allemaal meeging) kon het uitzwaaien tegen half tien beginnen. Niets dan lof over de snelle bolides en uitstekende chauffeurs. Vanwege het feit dat ze mij in een klein hoekje achter de chauffeur hadden weggestopt heb ik weinig meegekregen van de snelheid. Wel zag ik op zeker moment een man, in een naast ons rijdende dure auto, zich in woord en gebaar tot ons wenden. Geen idee “waarom” en aangezien onze chauffeur Gerrit zich er ook niet druk om maakte hebben wij het maar gelaten bij wat verwensingen naar zijn kant. We voelden ons sowieso sterk met z’n vieren tegen één Duitser. Deze dag een kleine 1000 km gereden. Het is een hele rit maar je hebt het niet echt in de gaten, Je praat wat, je eet en drinkt wat, je puzzelt wat en je doet zo af en toe een oogje toe. Iets wat de chauffeur gelukkig niet deed. Via Köln, Frankfurt en Munchen bereikten we tegen zessen een restaurant in Oostenrijk, welbekend bij enkele Xanthos spelers. Het schijnt dat ze hier vaker komen. Het restaurant staat  bekend om zijn Hauseplatte en eerlijk is eerlijk, ze hebben ons niet voor gelogen want het eten was inderdaad voortreffelijk. Nadien moesten wij nog een klein uurtje rijden in het nachtelijk donker om bij ons pension Muhlbachhof in Niedernsill te komen. Wij werden hier aller hartelijks, met welkomstborrel, ontvangen en onze eerste indruk was niet verkeerd. Wat we enigszins misten was een gemeenschappelijke eigen leefruimte. Er was daar wel een ruimte met bar maar deze werd beheerd door de eigenares en om daar dan ons eigen meegebrachte bier te drinken gaat zelfs  Xanthosies te ver. Na ons geïnstalleerd te hebben zijn we wat gaan indrinken op één van de slaapkamers. In ons geval de meest luxe, met balkon. En nu maar even raden wie daar sliepen! Na het “indrinken” netjes naar beneden naar de bar van het huis gegaan, en daar werd het nog heel gezellig en laat. Had ik niet verwacht na zo’n lange inspannende reis. De toon was in ieder geval gezet voor enkele heerlijke dagen en de vooruitzichten qua weer en  sneeuwcondities deden ons verlangen naar de volgende morgen. Heerlijk om te skiën en om er optimaal gebruik van te maken wilden ze op de eerste skidag al om negen uur op de piste staan. Dus half acht ontbijten. Wel moesten nog even, rond drie uur in de nacht, de 3 laatkomers binnen worden gelaten. Wie ging dat doen? Met geweldige overredingskracht werd mij dat in de maag gesplitst en om er voor te zorgen dat mijn grote broer, Arno en Leo niet voor een gesloten deur kwamen te staan heb ik die verantwoordelijkheid maar op me genomen. Keurig om drie uur stonden ze voor de deur na een goede reis te hebben gehad.

 

Vrijdag 4 februari

 

Dat was schrikken om half zeven in de vroege morgen. De klap was in het hele huis te horen. Menigeen werd er wakker van en vroeg zich in vertwijfeling af wat er was gebeurd. Aan het ontbijt werd het ons duidelijk. Robbie “Bons” was, nadat hij een plasje had gedaan en de kamer weer op kwam, lichtelijk onwel geworden en als een plumpudding in elkaar gezakt, en boven op de tafel terecht gekomen. De tafel kon zo’n gewicht niet aan en knakte als een rietstengel in elkaar. Edje had alles aan zien komen maar zijn reactie was deze vroege ochtend niet wat wij van hem gewend zijn, en hij was te laat om Robbie op te vangen. Robbie was aan de ontbijttafel wat stiller dan normaal en rond zijn linkeroog had de valpartij wat bloederige sporen achter gelaten. Maar kop op, als jongens van Stavast slaan wij ons door zo’n tegenslag heen en laten ons hoogtepunt hierdoor niet bederven. Het ontbijt was overigens prima verzorgd en een teken aan de wand van meer te verwachten culinaire hoogstandjes van de keukenbrigade. Voor mij had het ontbijt wel wat later mogen zijn maar de Xanthosies stelden harde eisen.  Om half acht aan de ontbijttafel en als het even kan om negen uur op de ski’s de piste af. Geen minuut mocht er verloren gaan van het “hoogtepunt”. En ik dacht in al mijn eenvoud wat rustige dagen te hebben! De eerlijkheid gebied dat een ieder op tijd aan het ontbijt zat, zelfs de drie die midden in de nacht waren aangekomen. Om bij de piste te komen moest er 12 kilometer worden gereden. Bij de plaats Zell am See parkeerden wij de auto’s en vandaar konden wij met gondels naar het skigebied boven in de bergen. Het hoogste punt is daar die Schmittenhohe, 2000 meter boven de zeespiegel. De eerste dag waren de sneeuwcondities prima. Hoewel er de laatste twee weken geen noemenswaardige sneeuw bij was gekomen was het zodanig koud geweest dat veel van de gevallen sneeuw was blijven liggen. Voor het weekend verwachtten ze hogere temperaturen en veel zonneschijn. Deze dag kregen wij daar al een voorproefje van. Een strakblauwe lucht en de zon deed meer dan haar best om de temperatuur op te doen lopen. Vanwege het kopen van skipassen, en het huren van ski’s en schoenen door een enkeling kostte het even wat meer tijd voordat er met veel enthousiasme van de berg afgeroetsjt kon worden. Dat ze goed kunnen skiën bij Xanthos werd me al heel snel duidelijk en ik voelde mij echt een beginner. Gelukkig bleef mijn lieve broer bij me om de nodige aanwijzingen te geven, maar los daarvan stond ieder me bij met advies en werd ik enthousiast ontvangen als het me weer gelukt was een moeilijke afdaling in een redelijke tijd op mijn conto te schrijven. Niets dan hulde daarvoor. Nieuw voor mij was dat er skihelmen bestaan met daarin een schermpje zodat je de snelheid kunt aflezen waarmee je van de berg naar beneden komt. Leo had zo’n helm kunnen lenen en deze werd door menigeen even gebruikt. Ik heb deze zelf maar niet opgezet bang dat ik was om jarenlang achtervolgd te worden met mijn genoteerde tijd. Nu heb ik tenminste nog het idee dat ik redelijk snel de berg afging. Overigens ere wie ere toekomt, want het was Koen die een kamikaze snelheid noteerde van 96 kilometer. Moet er niet aan denken! Vanwege het feit dat dit skigebied bij een deel van de Xanthosies aardig bekend is werden er van te voren afspraken gemaakt waar en om welke tijd er koffie gedronken en de lunch genuttigd zou worden. Dat samen uit en thuis gevoel was deze dagen heel nadrukkelijk aanwezig. Daar waar we de koffie nog met ons allen nuttigden waren we bij de lunch gereduceerd tot twaalf. Rob had nog wel enigszins last van z’n  valpartij en een geconsulteerde EHBO-er, boven op berg, adviseerde om naar het ziekenhuis te gaan voor een foto, en ondersteund door Gerrit en Mark werd het ziekenhuis in Zell am See bezocht. Een ervaring apart, maar goed je krijgt wel wat voor je verzekeringsgeld. Pas om vier uur waren ze terug en voor de skiërs een mooi moment om er voor deze dag een punt achter te zetten. We moesten wel even wennen aan Rob want als “eenogige” leek hij verdacht veel op een zeerover. Maar ook dat wendt en gelukkig voor Rob mankeerde hij niets aan z’n mondje. Zou voor hem veel vervelender zijn geweest! Eenmaal “thuis” in ons pension was het onder het genot van een warme douche, drank en een nootje heerlijk relaxen. Dit in afwachting van het diner waar wij hoge verwachtingen voor koesterden. En daarin werden wij niet teleurgesteld. Na het driegangen diner afgesloten te hebben met een kopje koffie was het tijd voor vertier in de vorm van denk- en/of sportieve spelletjes. Zo kwam o.a. de Koning van Kartan op tafel, werd er gegokt, gesjoeld en tafeltennis gespeeld. En als je de Xanthosies kent weet je dat het niet vrijblijvend is maar met het mes op tafel. Zelf houd ik daar ook van en een beetje jennen daarbij is zeker niet verkeerd. En het bleef niet alleen bij spelen, maar er werd ook het nodige gebabbeld en niet alleen dat maar er werden veel wijze woorden gesproken. Met name Jacques kwam nog al eens uit de hoek met volzinnen die tot nadenken zetten. Goed om met die wijsheid naar bed te gaan. Voor wintersporters was het in ieder geval niet een gebruikelijke tijd dat het bed werd opgezocht.

 

Zaterdag 5 februari

 

Afspraak was hetzelfde protocol te volgen als de dag ervoor. We werden netjes op tijd gewekt zodat wij om half acht aan de ontbijttafel zaten. Ochtendhumeur komt niet echt voor bij Xanthosies. Sterker nog, het is zelfs zo dat het niveau van de avond ervoor zo weer wordt opgepakt als ware het dat ze niet hadden geslapen. Omdat er dit keer onder aan de berg bij Zell am See niet al te veel geregeld hoefde te worden konden we snel naar boven om daar de ski’s aan te binden en de sneeuw te laten knerpen onder de lange latten. Zo ’s morgens vroeg was de sneeuwconditie ideaal want hoeverre de dag vorderde hoe minder het werd. De zon had voor de sneeuw een nadelig effect, maar voor onze witte huidskleur een positief  bruinend effect. Zo zie je maar weer eens dat elk nadeel ook zijn voordeel kent. En deze wijze spreuk kwam geen eens van Jacques, maar hij had hem wel zo kunnen gebruiken. Vanwege de reeds geïdealiseerde ideale omstandigheden werden de meeste afdalingen in de morgen gemaakt, maar men vergat daarbij zeer zeker niet de koffie. Vanwege het prachtige weer werd de koffie, en overigens ook de lunch, altijd op het buitenterras genuttigd. Ongekend hoe de temperatuur, als je lekker in zon zat, opliep. Er waren voor mij afgelopen zomervakantie(s) genoeg dagen bij dat ik niet zulk mooi weer had. Als je hoog in de bergen op zo’n terras of in een gondel zit, en je kijkt onder een strak blauwe lucht uit op de witte bergen die overal om je heen zijn, dan is het puur genieten. Kan me voorstellen dat je zo verliefd kan worden op de wintersport.

Na de lunch neemt de animo bij het merendeel af om nog echt veel snelle afdalingen te maken. Sommigen maken nog wat afdalingen en voor anderen is het credo rustig naar beneden en halverwege een pauze voor een après-ski. Dat naar beneden gaan is nog een hele klus. Het is een lange afdaling en door de zon is de sneeuw papperig geworden. Voor mij is het hard werken en bezweet en wel, maar opgelucht, kom ik beneden aan. Gelukkig zie ik wel dat ik niet de enige ben die een zweetdruppeltje op zijn voorhoofd heeft staan. Ik denk dat het niet voor niets is dat eenmaal in het pension een ieder het heerlijk vindt om onder de douche te kruipen. En na inspanning is het ook weer goed het vocht aan te vullen. En dat doen we nadrukkelijk ook om niet te blijven zitten met onze voorraad. Je moet er toch niet aandenken dat we het weer terug moeten nemen naar Nederland! Met Rob ging het vandaag gelukkig weer goed. Weliswaar een  blauw oog maar daarmee kan je prima skiën en ook Gerrit en Mark die gisteren een halve dag hebben gemist zijn deze dag prima aan hun trekken gekomen. Allemaal mijmeringen die zo net voor het diner nog even de revue passeren. Het diner is deze dag wederom prima verzorgd en we laten ons verrassen en verwennen door Inge en Annika. Na het eten weer de gezelligheid van de “huiskamer” met veel spelletjes, lol en fanatisme. In het tafeltennis is deze dagen een heuse strijd ontbrand wie zich mag kronen met de titel tafeltenniskampioen 2011. Gerrit had er zelfs geld opgezet maar na enkele partijen gespeeld en gezien te hebben heeft hij het er niet meer over gehad. Ik was er niet bij maar volgens zegge heeft hij tegen Mark den Hartog alle hoeken van de speeltafel zien. Ook ik heb tegen Mark gespeeld en op grootse wijze een set gewonnen. Het was al vet middennacht en ik ben het niet eens met zijn excuus dat ik hem die avond voortdurend drankjes heb aangeboden. Echter, de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat Mark wel zes sets van mij heeft gewonnen. Hij is de ware kampioen en mijn inziens goed in alle sporten. Overigens hadden wij nog wel de afspraak gemaakt voor een herkansing op de zondag. Ik had goede voornemens maar toen het eenmaal zover was waren alle pingpongballetjes stuk. ’t Is niet dat ik denk dat Mark, enigszins bang geworden, daaraan debet is.  Wel is het zo dat wij er nu een jaar op moeten wachten om weer tegen elkaar te kunnen spelen. Ik ga dit jaar maar eens hard oefenen om over twaalf maanden wat meer tegenstand te kunnen bieden. Het werd laat deze avond en het kwam tot het geboorte-uur van de onzin, waar men de volgende ochtend, nevelig wakker worden, niet zonder verbazing aan terugdenkt.

 

 

Zondag 6 februari

 

Ondanks het latertje van de avond ervoor zaten wij weer keurig op tijd aan tafel voor het ontbijt. Het is zelfservice maar op aanvraag kan je een heerlijk gebakken eitje met spek krijgen. Ik heb het er zelf bij één gehouden, maar volgens mij heeft Arno geen enkele dag overgeslagen. Volgens mij ging hij er

sneller van skiën! Wat ook even niet onvermeld mag blijven zijn de vreemde “ontgassingsluchten” die zo af en toe in de morgen, middag en avond voorbij dreven. Er werd over gepraat, naar elkaar gekeken en vermoedens uitgesproken maar het heeft niet geleid tot ontmaskering van de dader. Hij kon het goed camoufleren! Daarnaast was het ook zo dat als sommigen naar de wc waren geweest je beter even kon wachten om vanwege de lucht niet onder uit te gaan. Nu ik dit schrijf denk ik direct aan Rob en de oorzaak dat hij onder uitgegaan is. Zou niet Ed of Gerrit, die bij hem op de kamer lagen, net voor Rob naar de WC zijn geweest? Zouden we in die hoek de daders moeten zoeken van de welriekende luchten!! Met al die plichtsbetrachtingen van naar het  toilet gaan en op elkaar wachten na het ontbijt getuigt het van discipline dat het tijdstip van vertrek naar de piste wordt gehaald. Om kwart over acht vertrokken we weer, en ondanks dat de klokken van de kerk al beierde “kom naar de kerk” sloegen wij deze oproep in de wind en gingen rechtsaf naar ons skigebied. Het was deze dag een stuk drukker op de piste. Wij waren de zaterdag verwend omdat het dan relatief rustig is vanwege de “wisseling van de wacht” van vertrekkende en komende gasten. ’s Morgens kon er optimaal geskied worden en daar werd door de groep gretig gebruik van gemaakt, ook na de koffie. Na de genoten lunch neemt de animo af. Zoals eerder gememoreerd door de verslechterde sneeuwomstandigheden en tevens  door verminderde animo (als je zo heerlijk in de zon zit moet de “wil” het winnen van het genot) en verzuring van de benen. Waar zou dat door komen? Om half vier bliezen wij de aftocht en dit skigebied zeiden wij voor “nu” vaarwel. “Thuis” was het weer heerlijk om te relaxen. Lekker zitten, radioblazer aan,  beetje zwetsen en biertje onder handbereik. Wat wil een mens meer en dan ook nog beseffend dat er om half zeven een lekker diner wacht. En die verwachting kwam uit. Na het diner was gezelligheid wederom troef, maar wijselijk gezien haakten sommigen terecht af. Morgen weer een lange dag en dan ook nog aan het einde van de middag de thuisreis. En het is wel de bedoeling dat de chauffeurs dan hun ogen open houden.  De meesten van ons waren al naar bed toen door een pensiongast weer goocheltrucs werden vertoond, en we deze keer ook werden ingewijd in de “magics” ervan. De avond ervoor had deze gast ook al de trucs laten zien en het  bleef ons achter volgen hoe het in elkaar stak. Want één ding is zeker, je wordt voor de gek gehouden!! Sander “Kaps” weet nu van de hoed en de rand en als hij nog een beetje meer dat fingerspitzengefühl krijgt dan laat hij je graag op aanvraag de trucs zien. 

 

Maandag 7 februari

 

Als bonus mochten we deze laatste dag nog vroeger opstaan. Gezamenlijk was de afspraak gemaakt vroegtijdig te vertrekken zodat wij eerst 70 km. zouden rijden om dan in het skigebied Irrsinnig Gross te gaan skiën. Dit gebied ligt op de terugweg naar huis en dat scheelt weer een uurtje rijden in de namiddag. Om 07.00 uur zaten wij aan het ontbijt. Nadien even onze spullen pakken en na een hartelijk afscheid, Rob kreeg zelfs nog een nota mee voor de kapot gevallen tafeltje, zaten wij even voor acht in de auto’s. Nu hebben we drie auto’s met “Tom Tom” aan boord en één zonder. En juist deze laatste auto ging voorop rijden met het idee “wij weten het wel”, een weggetje binnendoor. Dat scheelde minimaal een kwartier dat wij later aankwamen. In ieder geval wel een aardige sightseeing. Wij parkeerden de auto’s bij het plaatsje Soll en na het halen van skipassen en het bijstellen van een paar ski’s konden de liften naar boven worden genomen. Het was een prachtige dag. Strakblauwe luchten en temperaturen die behoorlijk opliepen in de zon. Eef en ik hebben deze dag niet geskied en hebben ons boven op de berg laten verwennen door de zon. Daarnaast hadden wij ook ruimschoots de tijd om het nog eens te hebben over volleybaltijden van weleer en de passie van Eef en Nel, het project “Stichting Dolidi Ndano“. Bijzonder om dit zo te doen en het verdient alle steun. Overigens een pracht skigebied dat Irrsinger Gross. Misschien wel nog mooier dan bij Zell am See, maar ik ben niet echt een “kenner”. Om 13.00 uur hadden wij afgesproken om op de Hohe Salve (1829 m. hoog) te lunchen. Een perfecte afsluiting daar in de zon op het terras met prachtig uitzicht op bergen rondom. Kijkend in noordelijke richting word je verrast doordat je de hoge bergen snel ziet wegvloeien in een plat Zuid-Duitsland. Na deze  lunchpauze de laatste afdaling naar de auto’s. Het was Jacques die op deze afdaling behoorlijk onder uitging. Ik denk dat het de grootste duikeling is geweest die deze dagen is gemaakt. Hij lette even meer op een para-sailer dan op de skipiste. De wijsheid hieruit: “je moet nooit twee dingen tegelijk willen doen” Jacques maakte een glijvlucht van plm. 20 meter en daarbij verloor hij z’n bril. Gelukkig werd deze snel gevonden, maar als herinnering aan de val heeft hij er wel een pijnlijke schouder aan over gehouden. Om 14.15 uur vertrokken wij en bij Kufstein Sud gingen we snelweg op. Daar kon het gas weer lekker ingedrukt worden en de kilometers gemaakt worden. Het was niet echt druk op de weg en er kon goed doorgereden worden. Na 4 uur rijden een stop. Het was ook broodnodig want bij menigeen werden de benen tegen elkaar gedrukt. Bij Imco stond het water zelfs achter z’n ogen, zo zei hij. Na het plassen heerlijk gegeten. Als je in Duitsland bent moet je die worsten met curry en friet niet overslaan. Heerlijk! Na de maaltijd de laatste 400 kilometer. Ook dat ging goed. Wel blijken enkele auto’s van ons ongevraagd te zijn gefotografeerd!! Beetje te hard gereden. Is mij ook een keer in Duitsland overkomen. Je krijgt van zelf een papier met daarop een foto van een deel van de auto en de chauffeur. Je moet er wel wat voor betalen maar je hebt dan wel iets unieks! Rond 10 uur was een ieder weer terug in het vertrouwde Zetten. Heerlijk om dan uit de auto te stappen, de benen te strekken en dat met het gevoel: “weer veilig thuis”.

 

Tot slot 

 

Weer heerlijk geslapen in mijn eigen bed en ben vrij fris opgestaan. ’t Is dinsdagmorgen wel stil om me heen. Niet de drukte van de groep, niet het klaarstaande ontbijt. Het zal de komende dagen weer wennen zijn. Toch heel bijzonder om zo met vijftien man 5 dagen op  wintersport te samen te zijn. Ieder heeft op zijn eigen manier kleur gegeven aan deze bijzondere dagen en dat pallet van kleuren is geworden tot een unieke blijvende herinnering. Er zal nog lange tijd en veelvuldig over gesproken worden. Wellicht tot de volgende wintersport. En is het nu het hoogtepunt 2011. Ik spreek liever van een hoogtepunt. We gaan ons weer richten op andere hoogtepunten. Wij, ik spreek mede namens Jacques, hebben het als heel bijzonder en prettig ervaren en gaan volgend jaar graag weer mee. Dank aan jullie allen en bijzonder dank aan Gerrit, Rob Mark W. en Leo voor het chaufferen en nogmaals Gerrit voor het op voortreffelijke wijze bijhouden van de wintersportkas.

 

Wij zijn het,

Jacques en Edo.